Wednesday, February 12, 2014

ဟိုဘက္အိမ္က ေၿခာက္တဲ့တေစ






                                        အခန္း(၁)
သူမ အိပ္ရာမွ ရုတ္တ၇က္လန္႕ႏုိးလာခဲ႕သည္။ ဘာေၾကာင္႕လန္႕ႏုိးလာတာလဲ၊ တဖ်စ္ဖ်စ္ၿမည္ေနတဲ႕ ေလာင္ကြ်မ္းသံေတြေၾကာင္႕လား၊ ဒါမွမဟုတ္ လိေမၼာ္ေရာင္စူးရွတဲ႕မီးေတာက္ေတြရဲ႕
အလင္းေရာင္ေၾကာင္႕လား။
     ေဆာင္းၿပည္႕စုံသည္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ဆတ္ခနဲထထုိင္လုိက္ရင္းး ေၾကာက္၇ႊံ႕တုန္လွုပ္သည္႕မ်က္လုံး
အစုံၿဖင္႔ သူမ၏ပတ္ပတ္လည္ကုိ၀န္းရံထားၿပီးၿဖစ္ေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကုိ ၾကည္႕ေနမိသည္။
    မီးညႊန္႕မီးစြယ္မ်ားသည္ကား သူမ၏အခန္းတြင္းသုိ႕ တုိး၀င္လာေနၿပီ။ နံရံကပ္စကၠဴမ်ားသည္ မီးကြ်မ္း
ကာတြန္႕လိမ္ေနၾက၏။ အ၀တ္အစားဗီရုိတံခါးသည္ကား မီးအရွိန္ရေနေသာ ထင္းေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းမွ်သာ
ၿဖစ္သြားေလၿပီ၊ ဗီရုိအတြင္းရွိ အဆင္႕တစ္ခုမွတစ္ခုသုိ႕ မီးလွ်ံက ဟုန္းခနဲ ဟုန္းခနဲ ခုန္ကူးသြား၏။
 နံရံရွိ ကုိယ္လုံးေပၚမွန္ခ်ပ္ၾကီး တစ္ခ်ပ္လုံးသည္ပင္လွ်င္မီးေတာက္မီးလွ်ံတုိ႕၏၀ါးၿမဳိၿခင္းကုိခံေနရေပသည္၊
ေဆာင္းၿပည္႕စုံမီးလွ်ံေတြၾကားမွ သူမ၏ပုံရိပ္ကုိ ေလာင္ကြ်မ္းေနဆဲမွန္ခ်ပ္ေပၚတြင္ၿမင္ေနရသည္။
 မီးေတာက္မ်ားသည္ကား တဟူးဟူးၿမည္လွ်က္ အခန္းတစ္ခုလုံးကု္ိ လွ်င္ၿမန္စြာၿပည္႕ႏွက္သြားေပၿပီ။
 ပူေလာင္စပ္ခါးေသာမီးခုိးေငြ႕မ်ားက အသက္ရူၿပြန္ထဲ အလုံးလုိက္ အေထြးလုိက္၀င္လာေသာေၾကာင္႕ တဟြတ္ဟြတ္ ေခ်ာင္းဆုိးလုိက္မိ၏။
    ေအာ္ဟစ္အကူညီေတာင္းရန္အတြတ္ အရမ္းကုိေနာက္က်သြားေပၿပီ။
                         သုိ႕ရာတြင္.......ေဆာင္းၿပည္႕စုံကား...ေသခါနီးဆဲဆဲအခ်ိန္ကေလးမွာပင္
   အပူရွိန္ေၾကာင္႕ေသြးရူးေသြးတန္း ေအာ္ဟစ္မိေလေတာ႕သည္။
                          ..........။...................
                    ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ဒါဟာ အိမ္မက္ၿဖစ္ေနလုိ႕။
ေဆာင္းၿပည္႕စုံက စိတ္သက္သာရာ၇စြာ ေတြးလုိက္ရင္း အိပ္ေနရာမွထထုိင္လုိက္သည္ သူမ၏၇င္ကား
တဒုန္းဒုန္းခုန္ေနလွ်က္ပင္ရွိေသး၏။ အာေခါင္ေတြလည္း ေၿခာက္ကပ္ေနသည္။
မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြလည္းမရွိပါ အသက္ရူမြန္းၾကပ္ေစေသာမီးခုိးေငြ႕မ်ားလည္း မရွိပါ။
အရာအားလုံးအိမ္မက္သာလွ်င္ၿဖစ္၏ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာအိမ္မတ္တစ္ခုသာၿဖစ္၏။
      "ဟင္း.......အရမ္းေၾကာက္ဖုိ႕ေကာင္းတာပဲ"
    ေဆာင္းၿပည္႕စုံက သူမဘာသာ ေရရြတ္ညည္းတြားရင္း ေခါင္းအုံးေပၚ ပစ္လွဲခ်လုိက္သည္။
    ရင္ဘတ္ကုိလက္နဲ႕ဖိထားရင္း ႏွလုံးခုန္သံမွန္သြားသည္အထိ ေစာင္႕ေနလုိက္၏။
   သူမမ်က္လုံးမ်ားကမူ ေဖြးဆြတ္ေနေသာမ်က္ႏွာၾကက္ကုိ ေငးစိုက္ၾကည္႕ေနမိသည္။
   အိမ္မက္ေၿခာက္လွန္႕မူက ယခုတုိင္မေၿပေသး။ထုိ႕ေၾကာင္႕စိတ္သက္သာရာ ရလုိရၿငားရွာေဖြ
                   ၾကည္႔ေနလုိက္သည္။ အခု ဘယ္ႏွစ္နာရီထုိးၿပီလဲ။
 သူမမ်က္လုံးမ်ားက စားပြဲတင္နာရီဆီသုိ႕ အၾကည္႕ေရာက္သြား၏။ ရွစ္နာရီဆယ္႕ငါးမီနစ္သာရွိေသးသည္။
    ဘယ္လုိၿဖစ္ၿပီးရွစ္နာရီဆယ္႕ငါးဘဲရွိေသးတာလဲ။ငါ႕စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတာကေတာ႕ တစ္သက္လုံးစာ အိပ္ေနခဲ႕ရသလုိပါပဲ။ၾကည္႕စမ္းပါဦး ဒီေန႕ဟာ ဘယ္လုိေန႕မ်ဳိးပါလိမ္႕။
သူမေတြးၾကည္႔ေနစရာမလုိပါ။ ဒီလုိ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားသည္ တစ္ေန႕ႏွင္႕ တစ္ေန႕ ဘာမွမထူးၿခားဘဲ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းလွေၾကာင္း အေစာၾကီးကတည္းက သိထားႏွင္႕ၿပီးၿဖစ္သည္။
   
   

No comments:

Post a Comment